چرا خداوند انسان ها را از ابتدا مسلمان خلق نمی کند؟

سوال:  چرا خداوند فردی را از اول کافر خلقش می کند؟ خداوند می داند که این کافر می شود! اگر مسلمان زاده خلقش می کرد مسلمان می شد! حالا چه نیازی به عذاب دادن و پاداش خوب است؟ از همون اول می توانست این کفار را مسلمان زاده خلق کند تا هنگامی که بزرگ شد مسلمان بمانند و به بهشت بروند.
پاسخ: جواب این سوال را در دو نکته مختصرا می دهم:
1- خداوند هیچ کسی را کافر خلق نمی کند بلکه هرکس را براساس فطرت پاک می آفریند و این انسان ها هستند که تصمیم می گیرند چه راهی را انتخاب و زندگی کنند.
خداوند متعال در قرآن می فرماید: «فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا». (روم/30)
توضیح: اسلام دین فطرت است که خداوند تمام انسان ها را مطابق فطرت خلق کرده است.
و در حدیثی رسول الله صلی الله علیه و سلم می فرماید: «ما مِنْ مَوْلودٍ إلا یُولَدُ على الفِطْرَةِ فأبَوّاهُ یُهَوِّدانِهِ أویُنَصِّرانِهِ أوْ یُمَجِّسَانِهِ»: «هر نوزادی بر فطرت سالم (اسلام) به دنیا می آید اما والدینش او را یهودی، نصرانی یا مجوسی (زرتشتی) می کنند».
2- این تفکر که مطلقا هرکس مسمان است بهشتی است و هرکس کافر است جهنمی است اشتباه است! کسی که بهشتی باشد بر انجام اعمال بهشتیان توفیق پیدا می کند تا زمانی که در همین حالت از دنیا می رود پس خداوند او را وارد بهشت می کند و کسی هم که جهنمی باشد کارهای اهل جهنم را انجام می دهد تا زمانی که در همین حالت می میرد.
در حدیثی رسول الله صلی الله علیه و سلم می فرماید: «إِنَّ الرَّجُلَ لَیَعْمَلُ عَمَلَ أَهْلِ الْجَنَّةِ، فِیمَا یَبْدُو لِلنَّاسِ، وَهُوَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ وَإِنَّ الرَّجُلَ لَیَعْمَلُ عَمَلَ أَهْلِ النَّارِ، فِیمَا یَبْدُو لِلنَّاسِ، وَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ»: «گاهى انسانى به حسب ظاهر کارهایى را انجام مى دهد که کار اهل بهشت است ولى در حقیقت او اهل دوزخ مى باشد، برعکس گاهى بر حسب ظاهر کارهاى اهل دوزخ را انجام مى دهد امّا در حقیقت اهل بهشت است».
توضیح: هر شخص نباید به عمل خود مغرور باشد و خود را اهل بهشت معرفى نماید از طرف دیگر هرچند گناهکار هم باشد نباید از رحم خدا مأیوس شود چون تا دم مرگ در توبه به روى همه باز است و رحم خدا بالاتر و بیشتر از گناه بندگان است و هر وقت انسان با نیّت خالص توبه کند خداوند همه گناهانش را مورد عفو قرار مى دهد.
بنابراین خداوند به اجبار کسی را وادار به انجام عمل اهل بهشت یا اهل جهنم نمی کند بلکه افراد با انجام کارهایی که در دنیا می کنند، بهشتی یا جهنمی بودن آنها معلوم می شود اگرچه سرنوشت آدم ها را حتی قبل از خلقت، خداوند می داند ولی این دانستن او دلیل جبر و اجبار نیست. زیرا:
1- افراد چنین جریانی را نمی دانند و خودشان باور دارند که این کار را با اختیار و تصمیم خود گرفته اند.
2- اگر بنا را بر جبر بگذاریم، آن وقت همه ی نظام اعتقادی فرو می ریزد و دیگر برنامه ی پاداش و عذاب و ارسال پیامبران، همه بیهوده و بی معنی و ظالمانه می شود.
پس وقتی که خداوند اختیار تغییر در باور و عمل خود را به بنده نداده باشد، چرا پیامبری می فرستد تا او را بیدار و آگاه کند؟ و چرا اگر اطاعت نکرد، عذابش می دهد؟ این کار از حکیمی چون خداوند متعال به دور است.
بنابراین اگرچه بسیاری از جوانب وجود ما همچون: خلقت، جنسیت، عمر، وطن و... جبری و خارج از اختیار ماست، اما هیچکدام از این ها مورد سؤال قرار نمی گیرند و سبب پاداش یا عذابی نمی شوند بلکه آن قسمت از وجود انسان مورد سؤال و عذاب قرار می گیرد، اندیشه و باور اوست که عمل افراد هم از آن سرچشمه می گیرد.

والله اعلم و بالله التوفیق