نقد کردن جرم و توهین نیست

همه ی ما موظف هستیم که به عقائد وافکار یکدیگر احترام بگذاریم اما این نکته را باید متذکر شوم که انتقاد کردن به معنای توهین نیست چرا که اگر انتقاد براساس پایه های علمی و به دور از فحاشی، اهانت و تکفیر باشد نه تنها ایرادی ندارد بلکه باعث پیشرفت جامعه ی اسلامی می شود واین موضوع را شما در عصر سلف صالح زیاد می بینید.

چنانچه در عصر ائمه ی اربعه می بینیم که شاگردان یک مکتب، بنیان گذار آن مکتب را مورد نقد قرار می دادند و یکدیگر را با ارائه دلائل نقد می کردند و این برای آنها عیب نبود و این مساله هم توهین و بی احترامی نسبت به بزرگان و استادانشان محسوب نمی شد برخلاف باور عده ای که می گویند نباید روی حرف بزرگان و ائمه حرفی زد و نقد اشتباهات بزرگان و علما را یک جرم و توهین می دانند.

درحالی که امام ابویوسف و امام محمد در یک سوم مذهب یا بیش از آن با امام ابوحنیفه مخالف بودند و با ارائه ی دلیل نظریات یکدیگر را مورد نقد قرار می دادند و این اختلاف و نقدهای آنها سبب دوری و دشمنی آنها نشد بلکه باعث پیشرفت شان هم شد و امام ابوحنیفه هم شاگردانش را به خاطر مخالفت با وی از کلاس اخراج نکرد و به آنها برچسب نزد و آنها را منحرف خطاب نکرد.

به همین جهت این موضوع سبب شد تا علوم شرعی و احکام فقهی به جایی دست یابد که حتی بعد از گذشت بیش از هزار سال  آراء و نظریات آن بزرگ مردان مورد استفاده وتوجه علما و اندیشمندان قرار گیرد. آری عصر ائمه ی اربعه عصر پیشرفت علمی بود که شاید جهان اسلام تا قیامت هم چنین عصری را تجربه نکند.

اما متاسفانه در برخی حوزه ها که ادعای پیروی از مذاهب و ائمه اربعه را دارند مشاهده شده است که طلاب را به خاطر مباحث علمی و اختلاف نظرهای فقهی که با استادش داشته است، با برچسب های مختلف مورد توهین قرار داده و آنها را اخراج کرده اند در حالی که امام ابوحنیفه رحمه الله با شاگردانش در مسایلی که با یکدیگر اختلاف داشتند چنین برخوردی نکرد.

رحمهم الله تعالی و رضی الله تعالی عنهم.